Informacje

Przedstawiciele Krajowej Izby Fizjoterapeutów byli obecni na jubileuszowej konferencji MDI, która już po raz 25 odbywała się w Zgorzelcu. W programie tej trzydniowej imprezy (28-30.03.2019) odbyła się także sesja naukowa “Fizjoterapeuta w Polsce” zorganizowana przez KIF. Była to dobra okazja, żeby omówić współczesne wyzwania, z którymi mierzy się polska fizjoterapia. Prelegenci KIF poruszyli szereg ważnych zagadnień związanych z rozwojem naszej branży. Paweł Adamkiewicz (wiceprezes KIF), przedstawił  najważniejsze aspekty prawne niezależności zawodowej fizjoterapeuty, zaś Zbigniew Wroński (wiceprezes KIF) odniósł się do zmian w kształceniu oraz zróżnicowanych kompetencji fizjoterapeutów. Z kolei Ernest Wiśniewski (wiceprezes KIF) poruszył kwestię konieczności digitalizacji zawodu, a Tomasz Niewiadomski (wiceprezes KIF) nakreślił przyszłość fizjoterapii refundowanej i fizjoprofilaktyki. Cykl bardzo dobrze przygotowanych prezentacji zamknęło wystąpienie Prezesa KRF, profesora Macieja Krawczyka, który omówił znaczenie Krajowej Izby Fizjoterapeutów dla rozwoju zawodu fizjoterapeuty i fizjoterapii. Profesor Maciej Krawczyk był także moderatorem dyskusji, która miała miejsce tuż po serii wystąpień tematycznych. Wzięli w niej udział następujący eksperci: profesor Małgorzata Domagalska – Przewodnicząca Zespołu ds. Kształcenia Podyplomowego KIF, Rita Hansdorfer-Korzon – Kierownik Zakładu Fizjoterapii Gdańskiego UM, profesor Jakub Taradaj – Przewodniczący Zespołu ds. Nauki KIF, Rafał Bugaj – Przewodniczący Zespołu ds. Etyki, profesor Bartosz Molik – Dziekan Wydziału Rehabilitacji AWF im. J. Piłsudskiego. W merytorycznej dyskusji poruszone zostały m.in. kwestie reformy specjalizacji kierunkowych w perspektywie kilku następnych lat, grantów, etyki oraz rejestru praktyk zawodowych. Udział delegacji KIF był okazją do przedstawienia dokonań izby oraz wymiany doświadczeń. Jak widać na zdjęciach, eksperci z Krajowej Izby Fizjoterapeutów mieli bliski, bezpośredni kontakt z audytorium, a przygotowane prezentacje spotkały się z dużym zainteresowaniem zaproszonych gości.

Informujemy, że do dnia dzisiejszego nie zostało wydane przez Ministra Finansów nowe rozporządzenie na podstawie art. 25 ust. 5 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2018 r. poz. 2190 i 2219) określające szczegółowy zakres ubezpieczenia obowiązkowego oraz minimalną sumę gwarancyjną m.in. praktyk zawodowych fizjoterapeutów. Z informacji uzyskanych w Ministerstwie Finansów wynika, że rozporządzenie to wejdzie w życie w terminie późniejszym. Oznacza to, że obecnie brak jest narzędzi prawnych umożliwiających zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia dla tych podmiotów. Jednocześnie w związku z faktem, że część ubezpieczycieli posiada w swojej ofercie od dnia 1 kwietnia 2019 r. dobrowolne ubezpieczenia dla fizjoterapeutów, spełniające warunki określone w projekcie rozporządzenia w wersji przekazanej do konsultacji publicznych, Krajowa Rada Fizjoterapeutów, realizując zadania ustawowe wpisu praktyk zawodowych fizjoterapeutów do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą, do dnia wejścia w życie ww. rozporządzenia, będzie uznawała zawarcie umowy dobrowolnego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za spełnienie warunku określonego w art. 19a ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2019 r., pod warunkiem, że zakres ubezpieczenia obejmuje szkody będące następstwem udzielania świadczeń zdrowotnych albo niezgodnego z prawem zaniechania udzielania świadczeń zdrowotnych, które miało miejsce w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej, a minimalna suma gwarancyjna ubezpieczenia OC, w okresie ubezpieczenia nie dłuższym niż 12 miesięcy, wynosi równowartość w złotych: 30 000 euro w odniesieniu do jednego zdarzenia oraz 150 000 euro w odniesieniu do wszystkich zdarzeń, których skutki są objęte umową ubezpieczenia OC fizjoterapeuty wykonującego działalność leczniczą w formie jednoosobowej działalności gospodarczej jako indywidualna praktyka fizjoterapeutyczna, indywidualna praktyka fizjoterapeutyczna wyłącznie w miejscu wezwania, indywidualna praktyka fizjoterapeutyczna wyłącznie w zakładzie leczniczym na podstawie umowy z podmiotem leczniczym prowadzącym ten zakład; 30 000 euro w odniesieniu do jednego zdarzenia oraz 150 000 euro w odniesieniu do wszystkich zdarzeń, których skutki są objęte umową ubezpieczenia OC fizjoterapeuty wykonującego działalność leczniczą w formie spółki cywilnej, spółki jawnej albo spółki partnerskiej jako grupowa praktyka fizjoterapeutyczna. Informacje dotyczące prac nad projektem rozporządzenia są dostępne na stronie RCL w zakładce Rządowy Proces Legislacyjny https://legislacja.rcl.gov.pl/projekt/12321001/katalog/12568701#12568701 Oznacza to, że fizjoterapeuci posiadający umowę ubezpieczenia OC, spełniającą powyższe warunki, będą mogli złożyć wniosek o wpis praktyki zawodowej do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą wraz z oświadczeniem o spełnieniu warunki zawarcia umowy ubezpieczenia.

W dniu 29 marca 2019 r. zostało opublikowane rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 26 marca 2019 r. w sprawie szczegółowych wymagań, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia i urządzenia podmiotu wykonującego działalność leczniczą. Rozporządzenie to określa szczegółowe wymagania, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia i urządzenia podmiotów wykonujących działalność leczniczą. Odnosi się ono także do praktyk zawodowych fizjoterapeutów. Wymagania te stanowią jeden z warunków koniecznych do spełnienia przez fizjoterapeutów wykonujących zawód w ramach działalności leczniczej jako praktykę zawodową, a w konsekwencji warunek wpisania praktyki zawodowej do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą. Zgodnie z warunkami ogólnoprzestrzennymi zasadą jest, że pomieszczenia podmiotu wykonującego działalność leczniczą lokalizowane są w samodzielnym budynku albo w zespole budynków. W przypadku wykonywania praktyk zawodowych dopuszcza się posiadanie pomieszczenia w lokalu mieszkalnym, pod warunkiem zapewnienia wyodrębnienia tego pomieszczenia od pomieszczeń innych użytkowników lokalu (§ 14 ust. 1 i 3 rozporządzenia). Kształt i powierzchnia pomieszczeń muszą umożliwiać prawidłowe rozmieszczenie, zainstalowanie i użytkowanie urządzeń, aparatury i sprzętu, stanowiących jego niezbędne funkcjonalne wyposażenie (§ 16 rozporządzenia). W zakresie wymagań ogólnobudowlanych przepisy nakazują, aby podłogi wykonane zostały z materiałów umożliwiających ich mycie i dezynfekcję, a połączenie ścian z podłogami wykonane było w sposób umożliwiający jej mycie i dezynfekcję. Meble w pomieszczeniach podmiotu wykonującego działalność leczniczą umożliwiają ich mycie oraz dezynfekcję. Pomieszczenia, w których są wykonywane badania lub zabiegi wyposaża się w:  co najmniej jedną umywalkę z baterią z ciepłą i zimną wodą; dozownik z mydłem w płynie; dozownik ze środkiem dezynfekcyjnym; pojemnik z ręcznikami jednorazowego użycia i pojemnik na zużyte ręczniki. Pomieszczenia, w których są wykonywane badania lub zabiegi przy użyciu narzędzi i sprzętu wielokrotnego użycia, niezależnie od umywalek, wyposaża się w zlew z baterią, chyba że stanowiska mycia rąk personelu oraz narzędzi i sprzętu wielokrotnego użycia są zorganizowane w oddzielnym pomieszczeniu, do którego narzędzia i sprzęt są przenoszone w szczelnych pojemnikach oraz w przypadku gdy mycie i sterylizacja są przeprowadzane w innym podmiocie. Instalacje i urządzenia klimatyzacji podlegają okresowemu przeglądowi, czyszczeniu lub dezynfekcji, lub wymianie elementów instalacji zgodnie z zaleceniami producenta, nie rzadziej niż co 12 miesięcy. W odniesieniu do pomieszczeń i urządzeń praktyki zawodowej należy spełnić wymagania określone dla ambulatorium (załącznik nr 2). Z punktu widzenia praktyk fizjoterapeutycznych należy wskazać na następujące wymagania. W ambulatoriach wydziela się pomieszczenia, w których są udzielane świadczenia zdrowotne dorosłym, dzieciom chorym i dzieciom zdrowym. Dopuszcza się wspólne pomieszczenia dla wszystkich grup pacjentów, z zachowaniem rozdziału czasowego przyjęć dzieci zdrowych. W ambulatoriach, w których są wykonywane zabiegi, urządza się gabinet diagnostyczno-zabiegowy. W ambulatoriach, w których nie są wykonywane zabiegi, urządza się pokój do przyjmowania pacjentów. Gabinet badań ginekologicznych oraz ambulatoria, w których są udzielane świadczenia zdrowotne w dziedzinie urologii mają bezpośrednie połączenie z pomieszczeniem higieniczno-sanitarnym wyposażonym dodatkowo w bidet. W przypadku wykonywania praktyki zawodowej w pomieszczeniu, gdzie wykonywana jest praktyka dopuszcza się możliwość zapewnienia pomieszczenia higieniczno-sanitarnego niepołączonego bezpośrednio z gabinetem. W ambulatorium znajduje się co najmniej jedno pomieszczenie higieniczno-sanitarne. Należy wskazać, że wymagania określone w załączniku nr 6 dla zakładu rehabilitacji leczniczej odnoszą się do zakładu leczniczego podmiotu leczniczego. Nie są one zatem obligatoryjne dla pomieszczeń i urządzeń praktyk zawodowych fizjoterapeutów.

Biorąc pod uwagę fakt, że ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2019 r. w art. 5 ust. 2 pkt 3 wprowadziła możliwość prowadzenia działalności leczniczej przez fizjoterapeutów w formie jednoosobowej działalności gospodarczej jako indywidualna praktyka fizjoterapeutyczna, indywidualna praktyka fizjoterapeutyczna wyłącznie w miejscu wezwania, indywidualna praktyka fizjoterapeutyczna wyłącznie w zakładzie leczniczym na podstawie umowy z podmiotem leczniczym prowadzącym ten zakład oraz spółki cywilnej, spółki jawnej albo spółki partnerskiej jako grupowa praktyka fizjoterapeutyczna, a jednocześnie zaistniały wątpliwości dotyczące kwestii zatrudniania dodatkowych osób w ramach prowadzenia działalności w takich formach, Krajowa Rada Fizjoterapeutów przyjmuje, co następuje: Świadczenia zdrowotne mogą być wykonywane w ramach działalności leczniczej. Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2018 r. poz. 2190 z późn. zm.), zwanej dalej ,,udl”  działalność lecznicza polega na udzielaniu świadczeń zdrowotnych. Świadczenia zdrowotne w rozumieniu udl to działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt. 5 udl podmiot wykonujący działalność leczniczą to: podmiot leczniczy, o którym mowa w art. 4 ww. ustawy (tj. podmiot leczniczy) oraz lekarz, pielęgniarka, fizjoterapeuta wykonujący/a swój zawód w ramach działalności leczniczej jako praktykę zawodową, o której mowa w art. 5. Krajowa Rada Fizjoterapeutów stoi na stanowisku, że wykonywanie działalności leczniczej w ramach: indywidualnej praktyki fizjoterapeutycznej, indywidualnej praktyki fizjoterapeutycznej wyłącznie w miejscu wezwania, indywidualnej praktyki fizjoterapeutycznej wyłącznie w zakładzie leczniczym na podstawie umowy z podmiotem leczniczym prowadzącym ten zakład – polega na udzielaniu świadczeń zdrowotnych osobiście (indywidualnie) przez fizjoterapeutę. Natomiast wykonywanie działalności leczniczej w ramach grupowej praktyki fizjoterapeutycznej polega na udzielaniu świadczeń zdrowotnych wyłącznie przez fizjoterapeutów tworzących spółkę cywilną, jawną albo partnerską (art. 19a ust. 4 udl). Ustawa o zawodzie fizjoterapeuty nie rozstrzyga w żaden sposób kwestii możliwości zatrudniania przez fizjoterapeutów prowadzących indywidualną praktykę fizjoterapeutyczną innych osób udzielających świadczeń zdrowotnych. Jednak w opinii Krajowej Rady Fizjoterapeutów ustawodawca w trosce o dobro i bezpieczeństwo pacjenta oraz osób udzielających świadczeń zdrowotnych, wyraźnie umożliwił w udl osobom fizycznym będącym przedsiębiorcami dwie formy prowadzenia działalności leczniczej, w których odpowiedzialność za wszelkie szkody będące następstwem udzielania świadczeń ponoszą odpowiednio: podmiot leczniczy będący tym przedsiębiorcą oraz bezpośrednio osoba udzielająca świadczeń zdrowotnych (w przypadku praktyki zawodowej). Ponadto art. 19a ust. 4 udl wyraźnie wskazuje, że w ramach grupowej praktyki fizjoterapeutycznej świadczeń zdrowotnych udzielać mogą wyłącznie fizjoterapeuci tworzący spółkę. Analogicznie w ramach indywidualnej praktyki zawodowej, świadczeń zdrowotnych powinien udzielać wyłącznie fizjoterapeuta prowadzący tę praktykę. Krajowa Rada Fizjoterapeutów stoi na stanowisku, że w ramach praktyki zawodowej fizjoterapeuta (fizjoterapeuci) mogą zatrudniać osoby do wykonywania czynności pomocniczych (mowa tu przede wszystkim o takich czynnościach jak np. przyjmowanie zgłoszeń pacjentów i umawianie wizyt, zadania administracyjne, prowadzenie systemu informatycznego, księgowości, prace porządkowe itd.), ale nie powinny to być osoby udzielające świadczeń zdrowotnych w ramach tych praktyk.       W opinii Krajowej Rady Fizjoterapeutów w ramach indywidualnej praktyki fizjoterapeutycznej nie jest wskazane zatrudnianie innych fizjoterapeutów udzielających świadczeń zdrowotnych, co wynika ze

Doświadczenie fizjoterapeuty: zbieżność opinii KIF i Ministerstwa Zdrowia Do Krajowej Izby Fizjoterapeutów wpływały zapytania na temat właściwej interpretacji przepisów ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zawodzie fizjoterapeuty (Dz.U. z 2018 r. poz. 505, z późn. zm.) dotyczących doświadczenia wymaganego do samodzielnego wykonywania zawodu fizjoterapeuty. KIF dokonała analizy przepisów w kontekście zgłaszanych problemów interpretacyjnych i przygotowała stanowisko w tym zakresie, które zostało potwierdzone przez Ministerstwo Zdrowia. Wymagania dotyczące kwalifikacji uprawniających do samodzielnego wykonywania zawodu fizjoterapeuty zostały określone w art. 4 ust. 4 ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zawodzie fizjoterapeuty, zwanej dalej „ustawą”. Zgodnie z ww. przepisem, świadczeń zdrowotnych, o których mowa w ust. 2, udziela samodzielnie fizjoterapeuta posiadający tytuł: magistra uzyskany w sposób, o którym mowa w art. 13 ust. 3 pkt 1; magistra uzyskany w sposób, o którym mowa w art. 13 ust. 3 pkt 2–7, oraz co najmniej 3-letnie doświadczenie w zawodzie fizjoterapeuty; licencjata uzyskany w sposób, o którym mowa w art. 13 ust. 3 pkt 2 lub 3, oraz co najmniej 6-letnie doświadczenie w zawodzie fizjoterapeuty; zawodowy technika fizjoterapii uzyskany w sposób, o którym mowa w art. 13 ust. 3 pkt 8, oraz co najmniej 6-letnie doświadczenie w zawodzie fizjoterapeuty. Wymagania dotyczące wykształcenia i doświadczenia w zawodzie muszą być spełnione łącznie. Należy zwrócić uwagę, że przywołany przepis nakłada obowiązek posiadania doświadczenia w zawodzie fizjoterapeuty bez wskazania, że doświadczenie to wymagane jest na określonym poziomie wykształcenia. Okres doświadczenia w zawodzie fizjoterapeuty liczy się od momentu rozpoczęcia wykonywania zawodu, a nie od momentu ukończenia studiów (ew. szkoły), czy też stwierdzenia prawa wykonywania zawodu. Do okresu doświadczenia w zawodzie fizjoterapeuty należy zaliczyć okres wykonywania tego zawodu przed dniem wejścia w życie ustawy, tj. przed dniem 31 maja 2016 r. Na mocy art. 143 ust. 1 ustawy osoby spełniające łącznie warunki określone w art. 13 ust. 1 pkt 1-5 stały się fizjoterapeutami w rozumieniu ustawy. Jednakże fizjoterapeuci ci byli zobligowani do uzyskania wpisu do Krajowego Rejestru Fizjoterapeutów w terminie do dnia 31 maja 2018 r. Uzyskanie wpisu do Krajowego Rejestru Fizjoterapeutów poprzedza wydanie uchwały przez Krajową Radę Fizjoterapeutów w sprawie stwierdzenia prawa wykonywania zawodu fizjoterapeuty. KRF stwierdza prawo wykonywania zawodu fizjoterapeuty na określonym poziomie, który implikuje zakres posiadanych przez fizjoterapeutę uprawnień zawodowych. Wymaga podkreślenia, że zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy fizjoterapeuta przed rozpoczęciem wykonywania zadań zawodowych na podstawie umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej jest obowiązany przedłożyć podmiotowi, na rzecz którego wykonuje te zadania, dokument potwierdzający prawo wykonywania zawodu. Dokumentem potwierdzającym uzyskanie prawa wykonywania zawodu jest m.in. imienna uchwała z numerem PWZFz, na podstawie której wydawany jest dokument wg wzoru, o którym mowa w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 4 kwietnia 2017 r. w sprawie wzoru dokumentu „Prawo wykonywania zawodu fizjoterapeuty” (Dz.U. poz. 756, z późn. zm.). Należy zwrócić uwagę, że ustawą z dnia 9 listopada 2018 r. o zmianie ustawy o działalności leczniczej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2219) w art. 4 został wprowadzony ust. 4a, który doprecyzował zasady realizacji świadczeń przez fizjoterapeutów, którzy nie uzyskali wymaganego okresu doświadczenia.

Informujemy, że 20 lutego 2019 roku został ogłoszony przez PFRON przetarg na wybór 4 Ośrodków Rehabilitacji Kompleksowej (ORK) testujących nową na polskim rynku formułę kompleksowej rehabilitacji w ramach realizowanego przez PFRON projektu koncepcyjnego pt. Wypracowanie i pilotażowe wdrożenie modelu kompleksowej rehabilitacji umożliwiającej podjęcie lub powrót do pracy, który jest finansowany w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój 2014-2020 ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego. Jest to nowatorskie na gruncie polskim rozwiązanie, mające na celu ułatwienie podjęcia lub powrotu do aktywności społecznej i zawodowej osób, które wskutek doznanego urazu  lub choroby w różnych okresach życia straciły zdolność do pracy. W pilotażu weźmie udział 600 uczestników – po 150 w każdym z wybranych ośrodków. Kompleksowa rehabilitacja w ORK obejmie 3 moduły: zawodowy (doradztwo zawodowe, szkolenia potwierdzone certyfikatami, pośrednictwo pracy), medyczny oraz psychospołeczny (wsparcie społeczno-psychologiczne grupowe i indywidualne). Ogłoszenie znajduje się pod adresem: http://bip.pfron.org.pl/zamowienia-publiczne/ Szczegółowe informacje: https://www.pfron.org.pl/o-funduszu/rodo-w-funduszu/