Wraz z doktorem Andrzejem Zembatym pracował wówczas w Konstancinie liczny zespół pierwszych absolwentów tej specjalizacji, tworzących zręby fizjoterapii w naszym kraju.
Z powodu sukcesywnego poszerzenia zadań leczniczych szpitala w Konstancinie następuje intensyfikacja pracy naukowej związanego z AWF zespołu specjalistów rehabilitacji z wiodącym udziałem profesora Andrzeja Zembatego. W latach 70. Andrzej Zembaty kieruje badaniami biomechanicznymi i fizjologicznymi uwarunkowań leczenia i korekcji skolioz w ramach ogólnopolskiego projektu profilaktyki i korektywy wad postawy zdiagnozowanych u tak licznej populacji polskich dzieci.
W trakcie kolejnych lat zmienia się i poszerza w uczelni warszawskiej struktura i zakres merytoryczny kształcenia specjalistów rehabilitacji ruchowej. Od skromnego Zakładu Korektywy, potem Gimnastyki Leczniczej, do samodzielnego Wydziału Rehabilitacji. Podstawowy udział w tej ewolucji związanej z przygotowaniem szerokich programów nauczania i tworzeniem dorobku naukowo-metodycznego zmieniającej się polskiej rehabilitacji ruchowej ma właśnie profesor Andrzej Zembaty.
Dzięki inicjatywie profesora Andrzeja Zembatego powstaje w warszawskiej AWF odrębny, autonomiczny kierunek kształcenia specjalistów z dziedziny rehabilitacji ruchowej na poziomie akademickim. W roku 1984 dochodzi powołania pierwszego w Polsce i w Europie Wydziału Rehabilitacji.
Z perspektywy tych lat należy przypomnieć, że nie było to łatwe zadanie. Do realizacji takiego przedsięwzięcia zgodnie z wymogami Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego i decyzjami sejmowymi potrzebne były odpowiednie kadry specjalistów, programy i plany nauczania, odpowiednia baza dydaktyczna i kliniczna (także poza STOCER-em) z zakresu rehabilitacji kardiologicznej, onkologicznej, neurologicznej, sportu osób niepełnosprawnych, psychologii klinicznej, pedagogiki specjalnej i innych dyscyplin Wszystkie te zadania zainicjował, współtworzył i koordynował profesor Andrzej Zembaty.
Programy nauczania w nowo utworzonym Wydziale Rehabilitacji w zakresie wiedzy zarówno teoretycznej, jak i praktycznej musiały być znacząco rozbudowane przy udziale wielu specjalistów. Wymagało to ogromnej wyobraźni, wizji i konsekwencji, które niewątpliwie posiadał Profesor Andrzej Zembaty. Projekt utworzenia nowego wydziału kształcącego magistrów rehabilitacji ruchowej był obarczony dużym ryzykiem, ponieważ był bardzo ambitny i nowatorski w skali światowej. Studenci przyswajali unikatową wiedzę w zakresie takich przedmiotów jak np. biomechanika, patobiomechanika, fizjologia wysiłku fizycznego. Zajęcia w szpitalach z chorymi wprowadzono już na pierwszym roku studiów. Program nauczania dla fizjoterapeutów w warszawskim Wydziale Rehabilitacji stał się niejako „matrycą” dla wszystkich innych uczelni w Polsce. Za przykładem Warszawy poszły inne uczelnie wychowania fizycznego w Krakowie, Wrocławiu. Poznaniu, i Katowicach, tworząc samodzielne wydziały fizjoterapii. Potem były to akademie medyczne i liczne uczelnie niepubliczne. Na ile wizjonerską była idea Profesora Andrzeja Zembatego, niech jedynie świadczy fakt, że ustawodawca po kilkudziesięciu latach przywrócił jednolite studia magisterskie na kierunku fizjoterapia w 2015 roku. Wraz z umacnianiem się organizacyjnym i naukowo-dydaktycznym Wydziału większą energię poświęca profesor Andrzej Zembaty działalności naukowej i klinicznej. Wraz z profesorem Marianem Weissem wydaje obszerny podręcznik „Podstawy fizjoterapii” oraz opracowuje założenia kliniczne i metodyczne kinezyterapii jako niezwykle ważnej części szeroko pojętej fizjoterapii. Publikuje ponad 50 prac naukowych i metodycznych, trzy podręczniki akademickie: „Kinezyterapia”, „Kliniczna ocena siły mięśniowej” oraz „Pomiary zakresów ruchów w stawach człowieka”. Współpracuje z Uniwersytetem Karola w Pradze oraz Uniwersytetem pekińskim Z tej dziedziny przedstawia także rozprawę habilitacyjną pod tytułem „Pomiary zakresów ruchów w stawach człowieka” i w roku 1990 uzyskuje tytuł doktora habilitowanego nauk kultury fizycznej ze specjalnością w zakresie rehabilitacji. Doceniając dorobek naukowy, dydaktyczny i organizacyjny dr habilitowanego Andrzeja Zembatego Centralna Komisja ds. Tytułów i Stopni Naukowych w 1996 roku przyznaje mu stopień profesora tytularnego nauk kultury fizycznej. Profesor Zembaty wraz z żoną, znaną fizjoterapeutka Małgorzatą Wojtyczek wyjeżdża do USA, gdzie pozostaje w stałym kontakcie i liczną grupą swoich wychowanków.
Tekst: Prof. dr hab. Andrzej Ronikier (na podstawie laudacji własnego autorstwa z okazji przyznania Prof. Andrzejowi Zembatemu tytułu „Zasłużonego dla AWF J. Piłsudskiego” w roku 2014) i Maciej Krawczyk
